Waar de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) soms tekort lijkt te schieten, gebeurt het tegenovergestelde wanneer het om zaken als de tijgermug gaat, die zich steeds verder verspreidt in ons land. De aanpak is vaak niet consistent. Maar ja, geld speelt helaas vaak een doorslaggevende rol in ons land.

Neem bijvoorbeeld homeopathie. Sinds 1 juli 2013 mag, onder de regelgeving van voormalig minister van VWS Edith Schippers, niet langer worden vermeld op verpakkingen of bijsluiters van homeopathische middelen waarvoor ze gebruikt worden, omdat de werking niet wetenschappelijk bewezen is. Maar is dat wel terecht? Hiermee wordt voorbijgegaan aan de eeuwenoude traditie van homeopathie, die werd ontwikkeld door de Duitse arts Samuel Hahnemann (1755-1843). Al in 1810 stelde hij deze alternatieve geneesmethode op, uit onvrede met de reguliere geneeskunde van zijn tijd. Meer dan twee eeuwen aan geleefde kennis en praktijkervaring worden nu afgedaan als onvoldoende bewijs. Bovendien ontbreekt vaak de juiste apparatuur om deze methoden wetenschappelijk te meten. Het beste bewijs is in feite de ervaring van het levende wezen zelf. De mens is immers het ultieme bewijs van wat werkt of niet. Zelfs reguliere medicijnen worden eerst op proefpersonen getest voordat ze beschikbaar komen, en zelfs dan kunnen er nog fouten optreden.

Het negatieve beeld van complementaire geneeskunde is deels te wijten aan organisaties zoals de vereniging tegen kwakzalverij, die veel tegenstand bieden. Hierdoor mag bijvoorbeeld op verpakkingen van homeopathische middelen alleen de naam van het middel staan, zonder verdere uitleg over de toepassing – zelfs niet online! Dit zou zogenaamd voor "veiligheid" zorgen, maar of dat in de praktijk echt zo is?

Het idee is om mensen te beschermen, maar in werkelijkheid maakt het zaken gecompliceerder. Het risico bestaat dat mensen nu het verkeerde middel kiezen, wat kan zorgen voor een averechts effect of helemaal geen effect. Is dat werkelijk het doel? Dit lijkt wederom een slecht doordachte beslissing van de overheid. Hoeveel weten beleidsmakers eigenlijk over oude (kruiden)geneeswijzen? Hebben ze zich hier ooit echt in verdiept? Of vertrouwen ze blindelings op een klein groepje invloedrijke personen binnen deze verenigingen, mensen die ver verwijderd zijn van traditionele geneeskracht? Onbekend maakt onbemind, en dat lijkt hier zeker het geval.

Uiteindelijk blijven we te maken hebben met een moderne vorm van de heksenjacht. Denk bijvoorbeeld aan deskundigen die kanttekeningen plaatsten bij het coronavaccin. Sommigen van hen werden ontslagen. Waarom? Stel je voor dat mensen massaal terug zouden grijpen naar oude geneeswijzen – hoeveel minder geld zou dat in de zakken van de farmaceutische industrie brengen? Het is het eeuwige verhaal van macht, geld en ego.